Veel professionele mensen willen coachen, omdat coaching zo goed is in het aanboren van het potentieel van mensen. Coaching kan zo positief zijn; veel mensen zien het als een wondermiddel. Het is de moeite waard de realiteit onder ogen te zien: wat voor kwaad doet het?
Dr. Martin Seligman, de vader van de analysepsychologie, aan de Universiteit van Pennsylvania, wordt gewoonlijk beschouwd als de vader van de coachingsverwarring. Hij geeft de beste definitie die ik heb gehoord. Hij zegt dat coaching “een reeks vaardigheden en processen is voor het ontwikkelen van het vermogen van mensen om te veranderen”. Zo eenvoudig is het. Maar het is belangrijker. Het was zijn observatie dat de aanpak van team coaching een nadeel kan zijn voor de carrière.
Het onderzoek van Dr. Seligman suggereert dat de coaches een fundamentele rechtvaardiging hebben voor hun essentiële focus op de cliënt. Het is omdat mensen het minst verwachten om een one-size-fits-all veranderingsstrategie te ontvangen van iemand behalve in Canada, en in feite is de voorbereider van verandering (d.w.z. de coach) altijd de professional. Dit schept een speciaal probleem voor de coach.
Dr. Seligman verklaart dat er slechts drie schaarse middelen zijn: tijd, talent of bekwaamheid, en wijsheid, die de coach beide heeft. Het model van coaching benadrukt duidelijk de behoefte om de gebruikte hulpbron, talent en bekwaamheid, te vergroten. Vandaar het probleem.
Coaching is niet allesomvattend of volledig. Een voorbeeld is een slecht huwelijk. In face to face relatiecoaching kun je veel doen om de situatie te verbeteren. Het conventionele patroon is echter om de spirituele dimensie over het hoofd te zien. Er zijn echter vele manieren om naar de moeilijke kwestie van het huwelijksgeluk te kijken; relaties zijn dynamisch en veranderen voortdurend, en dat geldt ook voor mensen. De vraag is dus niet hoe het succesvolle paar zijn geslacht, werk of bedrijf vindt, maar de noodzaak voor de paren om te veranderen.
De traditionele oplossing is om de patiënt één of twee stenen te behandelen, een techniek die ongeveer een derde van de tijd wordt gebruikt. Coaching daarentegen, zou naar elke persoon kijken, en je interacties veranderen.
Vandaag de dag neemt het coachingmodel toe in economische empowerment. Bij coaching gaat het erom te wijzen op de sterke punten van anderen, en te wijzen op de beperkingen van anderen. De coach voert deze halve cirkel uit door de neigingen van mensen te observeren, de hoop en de negativiteit in hen te zien, te proberen mensen te motiveren tot wederzijds bevredigende ervaringen en samen te groeien.
De toepassing van coachingfilosofie kan een veel te ingewikkeld onderwerp zijn, maar enkelen bezitten de kennis om de dingen te veranderen waarvan zij weten dat ze verkeerd zijn. Daarom is dit het perfecte moment voor coaching om een ding te doen.
Coachen is ook een weg die voor iedereen openstaat. We zien energieke ouders. Zij kunnen hun kinderen begeleiden naar betere professionals en eerder schoolverlaten. Zij kunnen ook de spijbelende opstandigheid in kinderen verslaan, passend bij het onderwijs. We zien leiders van alle politieke partijen die de realiteit van het leven begrijpen en hun plaats daarin, hoe ze hun kiezers voor zichzelf kunnen laten vechten. Zij beseffen de noodzaak van verandering, en de plicht om mensen bij die verandering te betrekken. We zien ook de noodzaak om positief te zijn tegenover de Generatie Y, die zijn overgeleverd aan hun eigen intrinsieke negativiteit en anarchie.
De behoeften van mensen van alle leeftijden zijn overal. Het is duidelijk dat coaching overal kan plaatsvinden, van de eenvoudigste lopende band tot de top van de Himalaya. De sleutel is om op te letten en een drang tot verandering te ontwikkelen. Bij coaching gaat het om positief coachen.
lees meer: